Klaarwakker-onzin.

Het is weer zo'n nacht. Klaarwakker in mijn bed, starend naar het plafond. Mijn hoofd draait op volle toeren. Het zal eens niet zo zijn. Waar ik vanavond even een slaperig momentje had - en ook half in slaap was gevallen op de bank, kroelend met de hond bij gebrek aan beter - lig ik nu met mijn ogen wijd open te denken aan van alles en nog wat. Eigenlijk wilde ik een songtekst gaan schrijven, maar het mooie is; geen idee waarover. Over slapeloosheid? Ben ik waarschijnlijk snel over uitgezongen. Verliefdheid? NO THANKS, daar pas ik even voor. Verdriet over wat er met mijn moeder gebeurt? Daar heb ik al eens een tekst over geschreven. Beter dan die tekst zou ik 'm niet kunnen maken. Helaas kan ik hem niet hergebruiken omdat ie onder de naam van mijn tweede band staat. Ik merk alweer dat ik nu ook een verhaal brabbel over niks. Sorry aan allen van wie ik een paar levensminuten heb gestolen met dit nutteloze verhaal. Slaap lekker. Mocht het nog lukken.

Friends + Music = True Love

De wereld kan in één klap onder je voeten wegvallen en vanaf het moment dat je in dat gat bent gevallen is het je taak om naar boven te klauteren. Dat is ook gebeurd vlak na het vorige berichtje. Maar het is niet erg, op het moment van schrijven van dit bericht ben ik al naar boven geklauterd en heb ik het gat al dicht gegraven. Het was een hel. Die vriend waar ik het over had die heeft me laten vallen dus ik ben weer mijn alleenige zelf. Niet dat daar iets mis mee is, want ondertussen heb ik contact met wat andere vrienden. Toevallig meestal mannelijke. Gewoon vriendschappelijk contact hoor, geen zorgen. Maar het voelt goed.

Ook een oude liefde van me (R.) heeft weer contact gezocht en heeft zelfs bekend dat hij er spijt van heeft me toen te laten gaan... Heel lief van hem! Maar ik ben niet meer van plan zijn armen in te rennen. Ik ben wel wat voorzichtiger geworden.
Met een ex (M., die me toentertijd erg veel pijn heeft gedaan) heb ik ook weer contact. Hij heeft gezegd dat hij zich schaamt voor zijn daden en het anders zou doen als hij de kans had. Dank je, ik ben oprecht blij dat hij dat heeft toegegeven. Ik kan hem nu weer normaal aankijken en zelfs gezellig met hem babbelen. Voelt goed.
Verder heb ik een paar nieuwe vrienden gemaakt waarmee het erg gezellig is. T. had ik jarenlang niet gesproken. Toen ging het uit met die laatste vriend en was T. er voor me om mee te praten en me te helpen eroverheen te komen. Op diezelfde manier heb ik hem geholpen, want het was ook net uit met zijn vriendin. Nu zijn we beiden uit het gat geklauterd en hebben we nog steeds leuk contact.
Via T. heb ik W. leren kennen tijdens het stappen. Ook een gezellige gozer. Ik ken hem nog niet zo goed, maar heb veel contact met hem. Ik hou van gezelligheid. Ik kan er geen nee tegen zeggen!

Dus tot zo ver mijn nieuwe contacten. Ben ook nog steeds lekker bezig met mijn bandje. Ondertussen een radiodebuut op Zoetermeer FM gehad! Dus dat gaat allemaal lekker...

De eenzaamheid die soms om de hoek komt kijken vul ik op door het contact met leuke mensen en de muziek in mijn leven. Dat zijn toch eigenlijk mijn twee ware liefdes... Friends & Music. I love you.

Happy adrenalinekick.

Lieve blog. Vandaag heb ik een keer alleen maar leuke dingen te vertellen wat ik ook een keer wil schrijven! Gewoon om te laten zien dat ik niet alleen maar een verdrietig en triest meisje ben.
Allereerst wil ik even zeggen dat ik me honderd procent beter voel dan vorige keer. Dat had met allerlei dingen te maken wat ik nu niet wil bespreken. Mijn vriend is lief voor me en ik ben lief voor hem. Het gaat goed tussen ons. Het voelt perfect!

Daarnaast kom ik net terug van bandrepetitie en nadat ik met muziek bezig ben geweest voel ik me altijd zo fijn!! Dan kan ik er echt weer even tegenaan! Het optreden van zaterdag (eerste met mijn nieuwe band) ging ook top en daar heb ik vandaag de video van gezien. Ik moet zeggen dat ik trots op mezelf ben. Als mijn faalangsttrainer dat eens zou zien... Zelfs mijn performance was beter dan ooit!

Ik ben helemaal happy en dat moest ik even kwijt. Adrenalinekick, nu mag je wel gaan slapen. Dat wil ik nu ook gaan doen. Slaap lekker!

Mijn hele wereld.

Zo. Daar ben ik weer. Na een lange tijd van verwaarlozing weer eens een hersenspinsel vers vanuit de fabriek. Hoe gaat het met me? Ja, in principe goed. Ik ben verliefd. En hij is verliefd op mij. We zijn verliefd. Dat voelt fijn! Ik was eigenlijk vergeten hoe het voelde omdat het me meer ellende heeft bezorgd dan dat ik ervan heb genoten. Maar nu geniet ik wel. Morgen zijn we twee maanden samen. De enige relatie die ik hiervoor ooit had gehad duurde exact twee maanden. Raar om daarbij stil te staan, niet? Gek genoeg zit ik nu ook niet helemaal lekker in mijn vel. Nu moet mijn maandelijkse feestje ook beginnen ieder moment dus dan ben ik altijd een beetje prikkelbaar, maar ik voel me nu een beetje verdrietig. Ik merk aan mezelf dat ik overal aan twijfel en dat ik het gevoel heb dat ik niets goed kan doen. Ik stel voor mijn gevoel de mensen teleur van wie ik het meest hou. Waarom? Ik weet het niet. Maak ik hem wel gelukkig? Ben ik wel een goede vriendin? Doe ik alles weer verkeerd en zal ik het daardoor wederom verpesten? Ik WIL het goed doen, ik WIL me open durven stellen. Waarom kan ik het dan verdomme niet...

Ik zie hem ook veel te weinig... Hij wordt kort gehouden door zijn moeder en zeker nu rondom zijn toetsweek zien en spreken we elkaar ongeveer NIET. Wat zijn moeder betreft... Ik kan haar mening wat mij betreft niet peilen. De ene keer heb ik een leuk gesprek met haar en de volgende keer ziet ze me niet eens staan. Mag ze me niet? Heb ik wat verkeerd gedaan? Ik word hier verdrietig van... Het lijkt afstand te creëren tussen ons. Het contact lijkt steeds minder te worden en het lijkt alsof we steeds minder moeite doen om hieraan te werken.

Alsjeblieft zeg dat ik het niet verpest heb?! Ik ben stapelgek op hem en ik durf zelfs te zeggen dat ik van hem hou. Ik zou eraan kapot gaan als ik zonder hem verder moest. Hij is mijn hele wereld...

Vechtlust.

Als we iets willen, dan moeten we ervoor vechten. Waar een wil is, is een weg. Allemaal mooie gezegdes, maar de energie om te vechten druppelt langzaam weg en ik heb geen idee wat ik moet doen om bij te tanken. Je negeert me, doet dan of het mijn schuld is en die cirkel blijft zich herhalen. Ik ben het zat om mezelf continu te moeten verantwoorden. Zat dat ik de enige ben die vecht voor iets wat toch nooit zal bestaan. Je hebt me pijn gedaan en dat zal vast de laatste keer niet zijn. Laat maar komen, I'm ready for you. Ik vecht alleen nog voor mezelf.

Buitensluiten, of ingesloten zijn...?

Steeds meer denk ik weer aan hoe het allemaal had kunnen lopen. Dat het nu allemaal anders had kunnen zijn dan dat het nu is. Maar door onze eigen keuzes is het gelopen zoals het gelopen is. Het rad draait. Als wij hem niet stoppen op het punt waar we willen dat het rad stopt, zal het rad op een willekeurige plaats stoppen. Op het moment dat het rad is gestopt is er geen weg meer terug.

Door de jaren heen heb ik onbewust een enorme muur om me heen opgetrokken. Gebouwd met stenen, cement en een hoop frustraties en pijn. Vastbesloten me niet meer te laten breken sluit ik het liefst alles en iedereen buiten. Ik vertrouw bijna niemand meer. Want als je iemand vertrouwt, kan diegene bij het kwetsbaarste deel van jou: je hart. En op het moment dat die gebroken wordt wens je dat niemand ooit meer in de buurt komt. Zo ook bij mij.

En hier ben ik dan. Ingesloten in mijn eigen stevige muur. Ik wil je van alles vertellen, laten zien, laten voelen, maar ik weet niet hoe dat moet. Ik weet niet wat je over me denkt en doordat ik bang ben om het risico te nemen sta ik aan de grond genageld.

En nu? Nu dus niks. Hiermee eindigt het verhaal.

Ik mis je.

Ik lig weer eens naar het plafond te staren. Ik ben in Hoek van Holland, thuis. Ik luister naar de regen buiten en het getik van de klok terwijl de toerenteller van mijn hersenen op hol slaat.

Al zo lang geen contact gehad met jou. Ik mis je!!! Waarom durf ik dat nou niet gewoon te zeggen. Je bent nu gesettled. Ooit heb je gezegd dat dat het eerste zou zijn als je leven weer wat op orde zou zijn, dan pas de rest. Wat is de rest? Hoor ik daarbij?

Dat verdomde eenzame gevoel overrompelt me weer. Waarom ben je dan ook niet gewoon duidelijk over wat je wil, wat ik voor je beteken en vooral: wat we doen met de combinatie van de antwoorden op die vragen...

Door jouw onduidelijkheid ben ik het overzicht in mijn gevoelens kwijtgeraakt... Ik weet niet meer wat ik ermee aan moet. Ik ben als de dood voor liefde, maar tegelijkertijd verlang ik er ook naar. Ik ben doodsbang je kwijt te raken, maar ondertussen zie ik dat wel gebeuren en ik heb geen flauw idee wat ik moet doen. Sterker nog, ik heb geen flauw idee of ik iets kan doen. Niet eens of ik iets WIL doen.

Jij leeft je eigen leven en ik hoor maar zelden iets van je. Heel soms een keer een bericht waarin je me een goede nachtrust wenst en je vertelt hoe moe je bent. Maar overal lees ik berichten op de social media dat je naar die vrienden gaat en naar die vrienden gaat. Ik ben nergens. Herken je me eigenlijk nog wel, mocht je me op straat tegenkomen?

Ik bedoel het allemaal niet zo bot als dat ik het nu zeg, maar ik haat het gevoel alleen te zijn in een wereld vol met mensen. Snap je dat?