Vechtlust.

Als we iets willen, dan moeten we ervoor vechten. Waar een wil is, is een weg. Allemaal mooie gezegdes, maar de energie om te vechten druppelt langzaam weg en ik heb geen idee wat ik moet doen om bij te tanken. Je negeert me, doet dan of het mijn schuld is en die cirkel blijft zich herhalen. Ik ben het zat om mezelf continu te moeten verantwoorden. Zat dat ik de enige ben die vecht voor iets wat toch nooit zal bestaan. Je hebt me pijn gedaan en dat zal vast de laatste keer niet zijn. Laat maar komen, I'm ready for you. Ik vecht alleen nog voor mezelf.

Buitensluiten, of ingesloten zijn...?

Steeds meer denk ik weer aan hoe het allemaal had kunnen lopen. Dat het nu allemaal anders had kunnen zijn dan dat het nu is. Maar door onze eigen keuzes is het gelopen zoals het gelopen is. Het rad draait. Als wij hem niet stoppen op het punt waar we willen dat het rad stopt, zal het rad op een willekeurige plaats stoppen. Op het moment dat het rad is gestopt is er geen weg meer terug.

Door de jaren heen heb ik onbewust een enorme muur om me heen opgetrokken. Gebouwd met stenen, cement en een hoop frustraties en pijn. Vastbesloten me niet meer te laten breken sluit ik het liefst alles en iedereen buiten. Ik vertrouw bijna niemand meer. Want als je iemand vertrouwt, kan diegene bij het kwetsbaarste deel van jou: je hart. En op het moment dat die gebroken wordt wens je dat niemand ooit meer in de buurt komt. Zo ook bij mij.

En hier ben ik dan. Ingesloten in mijn eigen stevige muur. Ik wil je van alles vertellen, laten zien, laten voelen, maar ik weet niet hoe dat moet. Ik weet niet wat je over me denkt en doordat ik bang ben om het risico te nemen sta ik aan de grond genageld.

En nu? Nu dus niks. Hiermee eindigt het verhaal.