Fix me.

Heb een leuke dag gehad. De stad onveilig gemaakt op zoek naar geschikte kleding voor een spannende auditie. 's Avonds de kermis bezocht met wat vrienden - twee stelletjes - en mijn zusje. Super gezellig. Voor herhaling vatbaar.

Thuisgekomen na deze dag pak ik mijn iPod en zet de afspeellijst op shuffle en doe de hondenriemen om; zoals altijd even de honden uitlaten voordat ik ga slapen. Normaal gesproken is dat altijd lekker, even niks, even alles op een rijtje zetten in je hoofd voordat je gaat slapen. Vaak is het 's avonds ook lekker rustig buiten dus dan heb je alle tijd om lekker in de muziek op te gaan en in je gedachten te verdrinken.

Vandaag werd ik ineens geroepen door twee van de vrienden waarmee ik naar de kermis was geweest. Dat was wel even leuk. Ik zag hoe ze het fietspad af fietsten, de stoep op reden, de poort open deden en vervolgens zag ik ze de tuin in verdwijnen en de poort sluiten... Op dat moment begon er een intro van een nummer en dat zorgde ervoor dat het gevoel weer terug kwam... Eenzaamheid...

When you try your best but you don't succeed...

When you get what you want, but not what you need...

When you feel so tired, but you can't sleep...

Stuck in reverse...

When the tears come streaming down your face...

When you lose something you can't replace...

When you love someone but it goes to waste...

Could it be worse...

Lights will guide you home

And ignite your bones

And I will try to fix you...

Quote: Coldplay - 'Fix you'

Ik wacht nog steeds tot ik iemand vind die bereid is mij te fixen. Iedereen lijkt iemand gevonden te hebben en aan het einde van de dag ben ik altijd degene die alleen in slaap valt en die alleen wakker wordt...

Veel te druk.

Ik heb het echt veel te druk! Mijn hoofd staat op barsten van de stress. Bij elk beetje tegenslag raak ik enorm gefrustreerd en ik weet dat anderen dat vervelend vinden. Ik moet zeggen; ik sta er zelf ook niet om te springen. Ik zit er gewoon doorheen. Continu maar van alles moeten en nooit eens een keer iets mogen. Of mogen laten, nee, dat al helemáál niet! Stel je voor dat je vrije tijd hebt...

Ik ben intens moe. De hele dag loop ik te gapen en als ik dan eindelijk mijn bedje in kan ben ik klaarwakker. Just great! Eer dat je slaapt is het half 2 's nachts en dan gaat om 6 uur weer die irritante wekker. Irritant. Jep, dat is het juiste woord.

Quote #01

Just when I, think that I've finally found some good love...
You go take it away.
Just when I, think that I've finally found some good love:
You go give it away,
to someone who's, no good for you...
Boy you've made me see:
You're no good for me!

Quote: Lisa Lois - 'No good for me'

Gevoel; goed of slecht?

Op het moment dat je iets toegeeft aan jezelf, worden de gevoelens waar je aan toegeeft alleen maar sterker. En op het moment dat je er met anderen over gaat praten, je daarbij dingen gaat benoemen die je nog niet eerder had benoemd, worden dingen duidelijker en wordt zo ook je gevoel weer beïnvloed.

Of dit 'goed' of 'slecht' is, is niet te beoordelen. Eerlijk gezegd vind ik dat ook een beetje zwart-wit. Wanneer is iets 'goed'? Wanneer is iets 'slecht'? Alles is daarbij gebaseerd op vooroordelen. Als ik iets heb geleerd dit jaar, dan is het wel dat alle opvattingen over alles voor iedereen anders kunnen zijn. Sterker nog; die zíjn waarschijnlijk voor iedereen anders. Normen en waarden en de daarbij horende (voor)oordelen verschillen in elke cultuur, maar ook in ieder gezin of zelfs per individu. Waar slaan dan in godsnaam de begrippen 'goed' en 'slecht' op?

Maar, om maar even terug op het onderwerp te komen, door dingen te bespreken met elkaar, kom je er vaak achter wat je eigenlijk echt voelt. Of je raakt juist in de war. Op een of andere manier werkt gevoel zo. Gevoel is eigenlijk maar raar.

Hersenspinsel #03

Het probleem dat je hoofd vol zit, je overspoeld wordt met gedachten... Je dit kwijt wilt, maar je niet weet hoe. Je het wel aan iemand wilt vertellen, of wilt opschrijven, maar je niet weet waar je moet beginnen. De juiste woorden zijn niet te vinden. Gevoelens zijn abstract en vaak niet met woorden te omschrijven. Nu zit ik hier, woorden te verzinnen om dit toch te proberen...

I...
might...
love...
you...
...
again...?

Oei. Daar sla ik de spijker recht op zijn kop... Wat een woorden... *Slik*.

Hersenspinsel #02

I want to run until I've found you, to comfort and support you until things get better. You are not alone. :)

Hersenspinsel #01

The way you hug me, no one else hugs me...

Samen sterk.

Iedereen komt weleens in situaties terecht waar we niet van weten waar we dat aan verdiend hebben, hoe we ze weer op moeten lossen en hoe het de rest van ons leven gaat beïnvloeden. Ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die dit niet herkent. En toch moeten we volhouden en elkaar er doorheen slepen. Wie denkt het alleen aan te kunnen maakt een grote fout. Samen sta je namelijk veel sterker dan alleen.

Ik wil er voor je zijn en je steunen bij alle problemen die je tegenkomt. Ik wil je helpen met het vinden van de oplossingen van je problemen en klaarstaan om je op te vangen wanneer je ook maar dreigt te vallen. Daarnaast wil ik er ook voor je zijn op de momenten dat je met iemand wil lachen. Geintjes uit wil halen. Laat me deel zijn van je leven, laat me toch toe. Ik ben er voor je. Samen kunnen we de wereld aan. Jij en ik. En de rest.

Stilte.

Stilte. Doodstil om mij heen. Ik loop buiten met de honden, maar afgezien van mij en mijn twee lieve honden is er niets of niemand die beweegt of geluid maakt. Doodse stilte.

Ik heb iedereen al een goede nachtrust gewenst, kwam net thuis in een huis waarin iedereen al slaapt en het huis zelf ook al een slapende indruk wekt. Alles en iedereen slaapt al. Zelfs de wind, de vogels en andere tekenen van beweging of geluid zijn gaan slapen.

Zojuist liep ik langs een lantaarnpaal die een zoemend geluid maakte. Even een pauze in de stilte van de op dit moment slapende wereld om mij heen.

Nu rijden er wat auto's voorbij; ik lijk toch niet helemaal alleen te zijn! Maar nu die auto's weer te ver weg zijn om het geluid nog te kunnen horen, komt dat eenzame gevoel weer langzaam terug...

Ik loop weer rustig terug naar huis, het slapende huis. Als ik straks de sleutel in het slot omdraai breekt de tijd aan dat ook ik stil moet zijn tot ik morgen zelf weer wakker word uit mijn eigen slaap. Ik ben er bijna. Ik maak de hondenriemen vast los en pak mijn huissleutel. Voorzichtig draai ik de sleutel in het slot om en hierbij begint mijn tijd van stil zijn.

Zachtjes loop ik door naar de woonkamer, want het schemerlampje wat ik daarnet aan heb gezet om even de honden te kunnen knuffelen, moet nu weer uit. Met behulp van het licht van mijn telefoon loop ik door het pikkedonkere huis naar de trap, de trap op, nog een trap op, naar mijn kamer. Ik ben doodstil, net als mijn omgeving, afgezien van een tikkende klok.

Aangekomen in mijn eigen kamer ga ik op mijn bed zitten om te bedenken dat de wereld zo kan veranderen wanneer er niemand om je heen is, wanneer zelfs de natuur zich niet laat horen, wanneer de wereld is gaan slapen, maar jij nog klaarwakker bent. Bizar...

Maar nu is het tijd dat ik mij ga voegen bij de rest van de wereld om mij heen, dat ik mijn ogen ga sluiten en in stilte in slaap val. =)

Weltrusten, iedereen.

Mijn eerste blog!

Ik aan de weblog, jep... Ik had het nooit van mezelf verwacht, maar nu het zover is heb ik toch wel het idee dat ik me de pestpleuris ga schrijven hier. Maar misschien is het wel gewoon een tijdelijk iets en ben ik het na een paar weken alweer zat. Zo gaan die dingen soms.
Hersenspinsels... Mijn hoofd zit er vol mee. Ik wil ze kwijt, maar ik weet niet hoe. Ooit heb ik geprobeerd een dagboek bij te houden. Een dagboek... haha... ik?! Ja... Nou dat was inderdaad geen succes. Al heb ik het nog een jaar (!) volgehouden. Maar toen was ie vol en ik had echt geen motivatie om aan een nieuwe te gaan beginnen. Toen een tijdje niks. En nu... een weblog!
We'll see... Misschien hou ik dit wèl vol?