Zo. Daar ben ik weer. Na een lange tijd van verwaarlozing weer eens een hersenspinsel vers vanuit de fabriek. Hoe gaat het met me? Ja, in principe goed. Ik ben verliefd. En hij is verliefd op mij. We zijn verliefd. Dat voelt fijn! Ik was eigenlijk vergeten hoe het voelde omdat het me meer ellende heeft bezorgd dan dat ik ervan heb genoten. Maar nu geniet ik wel. Morgen zijn we twee maanden samen. De enige relatie die ik hiervoor ooit had gehad duurde exact twee maanden. Raar om daarbij stil te staan, niet? Gek genoeg zit ik nu ook niet helemaal lekker in mijn vel. Nu moet mijn maandelijkse feestje ook beginnen ieder moment dus dan ben ik altijd een beetje prikkelbaar, maar ik voel me nu een beetje verdrietig. Ik merk aan mezelf dat ik overal aan twijfel en dat ik het gevoel heb dat ik niets goed kan doen. Ik stel voor mijn gevoel de mensen teleur van wie ik het meest hou. Waarom? Ik weet het niet. Maak ik hem wel gelukkig? Ben ik wel een goede vriendin? Doe ik alles weer verkeerd en zal ik het daardoor wederom verpesten? Ik WIL het goed doen, ik WIL me open durven stellen. Waarom kan ik het dan verdomme niet...
Ik zie hem ook veel te weinig... Hij wordt kort gehouden door zijn moeder en zeker nu rondom zijn toetsweek zien en spreken we elkaar ongeveer NIET. Wat zijn moeder betreft... Ik kan haar mening wat mij betreft niet peilen. De ene keer heb ik een leuk gesprek met haar en de volgende keer ziet ze me niet eens staan. Mag ze me niet? Heb ik wat verkeerd gedaan? Ik word hier verdrietig van... Het lijkt afstand te creëren tussen ons. Het contact lijkt steeds minder te worden en het lijkt alsof we steeds minder moeite doen om hieraan te werken.
Alsjeblieft zeg dat ik het niet verpest heb?! Ik ben stapelgek op hem en ik durf zelfs te zeggen dat ik van hem hou. Ik zou eraan kapot gaan als ik zonder hem verder moest. Hij is mijn hele wereld...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten