Vechtlust.

Als we iets willen, dan moeten we ervoor vechten. Waar een wil is, is een weg. Allemaal mooie gezegdes, maar de energie om te vechten druppelt langzaam weg en ik heb geen idee wat ik moet doen om bij te tanken. Je negeert me, doet dan of het mijn schuld is en die cirkel blijft zich herhalen. Ik ben het zat om mezelf continu te moeten verantwoorden. Zat dat ik de enige ben die vecht voor iets wat toch nooit zal bestaan. Je hebt me pijn gedaan en dat zal vast de laatste keer niet zijn. Laat maar komen, I'm ready for you. Ik vecht alleen nog voor mezelf.

Buitensluiten, of ingesloten zijn...?

Steeds meer denk ik weer aan hoe het allemaal had kunnen lopen. Dat het nu allemaal anders had kunnen zijn dan dat het nu is. Maar door onze eigen keuzes is het gelopen zoals het gelopen is. Het rad draait. Als wij hem niet stoppen op het punt waar we willen dat het rad stopt, zal het rad op een willekeurige plaats stoppen. Op het moment dat het rad is gestopt is er geen weg meer terug.

Door de jaren heen heb ik onbewust een enorme muur om me heen opgetrokken. Gebouwd met stenen, cement en een hoop frustraties en pijn. Vastbesloten me niet meer te laten breken sluit ik het liefst alles en iedereen buiten. Ik vertrouw bijna niemand meer. Want als je iemand vertrouwt, kan diegene bij het kwetsbaarste deel van jou: je hart. En op het moment dat die gebroken wordt wens je dat niemand ooit meer in de buurt komt. Zo ook bij mij.

En hier ben ik dan. Ingesloten in mijn eigen stevige muur. Ik wil je van alles vertellen, laten zien, laten voelen, maar ik weet niet hoe dat moet. Ik weet niet wat je over me denkt en doordat ik bang ben om het risico te nemen sta ik aan de grond genageld.

En nu? Nu dus niks. Hiermee eindigt het verhaal.

Ik mis je.

Ik lig weer eens naar het plafond te staren. Ik ben in Hoek van Holland, thuis. Ik luister naar de regen buiten en het getik van de klok terwijl de toerenteller van mijn hersenen op hol slaat.

Al zo lang geen contact gehad met jou. Ik mis je!!! Waarom durf ik dat nou niet gewoon te zeggen. Je bent nu gesettled. Ooit heb je gezegd dat dat het eerste zou zijn als je leven weer wat op orde zou zijn, dan pas de rest. Wat is de rest? Hoor ik daarbij?

Dat verdomde eenzame gevoel overrompelt me weer. Waarom ben je dan ook niet gewoon duidelijk over wat je wil, wat ik voor je beteken en vooral: wat we doen met de combinatie van de antwoorden op die vragen...

Door jouw onduidelijkheid ben ik het overzicht in mijn gevoelens kwijtgeraakt... Ik weet niet meer wat ik ermee aan moet. Ik ben als de dood voor liefde, maar tegelijkertijd verlang ik er ook naar. Ik ben doodsbang je kwijt te raken, maar ondertussen zie ik dat wel gebeuren en ik heb geen flauw idee wat ik moet doen. Sterker nog, ik heb geen flauw idee of ik iets kan doen. Niet eens of ik iets WIL doen.

Jij leeft je eigen leven en ik hoor maar zelden iets van je. Heel soms een keer een bericht waarin je me een goede nachtrust wenst en je vertelt hoe moe je bent. Maar overal lees ik berichten op de social media dat je naar die vrienden gaat en naar die vrienden gaat. Ik ben nergens. Herken je me eigenlijk nog wel, mocht je me op straat tegenkomen?

Ik bedoel het allemaal niet zo bot als dat ik het nu zeg, maar ik haat het gevoel alleen te zijn in een wereld vol met mensen. Snap je dat?

Geven en nemen.

Hier lig ik dan. Ik lig in mijn bed, na te denken over alles wat er de afgelopen tijd is gebeurd. Heel veel leuke dingen, maar ook veel dingen die ik liever anders had gezien. Iedereen die mijn berichten een beetje heeft gevolgd heeft ondertussen wel door dat ik voornamelijk blog op het moment dat ik de gedachten van me af wil schrijven. Zoals nu.

Het leven bestaat uit geven en nemen. Dat weet iedereen. In het handboek des levens staat alleen niet beschreven dat je je verschrikkelijk kunt vergissen in mensen. Dat je je beste vrienden binnen een handomdraai verliest als je niet uitkijkt. Van de een op de andere dag kunnen ze verdwijnen uit je leven, soms zelfs zonder gedagje. Op het moment dat je ze dan weer tegenkomt kan het zijn alsof ze nooit weg zijn geweest, maar ze kunnen ook doen alsof je nooit voor ze bestaan hebt. Pijnlijk, that is. Maar de waarheid is vaak pijnlijk. Leugens zijn net als make-up. Ze maken haar mooier, maar wanneer de ware natuur naar boven komt valt het vaak vies tegen.

Je verliest mensen, maar je ontmoet ook nieuwe mensen. Je leven is continu in beweging. Je doet mensen pijn, mensen doen jou pijn. Maar ook maak je mensen gelukkig en maken mensen jou gelukkig.

That's just life.

Quote #06

"'Cause I'm over you,
This time is the last time.
Said I'm over you,
I won't change.
'Cause I'm over love!
This time is the last time.
Always."

Quote "Over You" van Graffiti6

Zonder.

Als een zee zonder golven,
Een zon zonder licht.
Als een lied zonder noten,
Rijm zonder gedicht.

Als een bloem zonder blaadjes,
Een kaars zonder lont.
Als een boom zonder takken,
Gezicht zonder mond.

Als een kus zonder lippen,
Een ring zonder trouw,
Zo is te vergelijken;
Ik zonder jou.

Mr. Lonely.

Nog één tentamen te gaan. Ik ben helemaal gebroken van al het leren en stressen. Ik ben nu gestopt met leren omdat ik het niet meer aan kan. Mijn hoofd zit vol. Ik heb het grootste deel van de stof in mijn hoofd en nu heb ik besloten tot morgenochtend niet meer na te denken over school.
Op het moment dat je dat besluit maak je ruimte in je hoofd, ruimte voor dingen die je een tijdje hebt buitengesloten om te doen wat je moet doen. Prioriteiten in je hoofd gaan direct anders liggen...

Meteen zijn mijn gedachten weer bij jou. Wat zou je aan het doen zijn, wat zou je bezighouden, waar zou je aan denken? Dingen die ik op dit moment niet te weten zal komen...
Op het moment dat ik die poort naar jou in mijn hoofd open heb gezet, komt hij weer om de hoek kijken. Mr. Lonely. Ik ken hem al heel lang. Hij heeft er een handje van om op visite te komen op momenten dat ik het niet kan gebruiken. Eigenlijk kan ik het nooit gebruiken. Als Mr. Lonely langs komt voel ik me ellendig, waardeloos en verdrietig. Als Mr. Lonely me eraan herinnert dat het bij iedereen in de omgeving anders - beter - is, wil ik het liefst schreeuwen of in een hoekje zitten huilen. Ik heb niet genoeg koekjes in huis om het gevoel weg te eten. Hij kan zo vreselijk zeuren, als een mug in het donker die je niet ziet, maar wel hoort en voelt. Het doet pijn. Mr. Lonely heeft mij gekozen om zijn maatje te zijn, maar daar heb ik nooit mee ingestemd. Zo is het gewoon gelopen. De tijd terugdraaien is geen optie. En al zou het een optie zijn; wat zou ik dan moeten veranderen? Ik blijf nog steeds ik, jij blijft nog steeds jij en jou wil ik niet kwijt. Voor geen goud.
Liever een leven met Mr. Lonely dan een leven zonder jou.

Blokkade.

Ik wil het zeggen,
Maar mijn lippen sluiten zodra ik mijn mond open wil doen.
Alsof ik mijzelf onbewust tegen wil houden,
Blokkeert mijn onderbewustzijn elke vorm van spreken.

Ik wil het uitbeelden,
Maar mijn lichaam weigert naar mijn commando's te luisteren.
Het kost alle energie die ik heb om het onder controle te houden,
Tevergeefs...

Ik wil het duidelijk maken,
Maar ik zou niet weten hoe.
Mijn onderbewustzijn laat me niet uiten...
En anders zou jij misschien wel niet willen luisteren...

Quote #05

"Jij...
Jij bent de zon en de maan voor mij,
Jij bent de eb en de vloed erbij,
Zo mysterieus en zo warm tegelijk en je doet iets met mij.

Je bent vrij, vrij om te gaan maar je blijft bij mij,
Je bent onweerstaanbaar,
Je zegt me gewoon wat je vindt...
Man en een kind...
Je bent wind en windstilte,
Jij...

Je hoort bij mij..."

Quote 'Zij' van Marco Borsato (omgezet in tweede persoon).

Quote #04

"Here's to making good memories, not good choices!"

Quote 'Plain Jane', 19-06-2011 op MTV.

Quote #03

"Ondanks dat je er nog niet veel van hebt ontvangen, denk ik dat jij als geen ander weet hoe je liefde moet geven. Jij weet wat liefde echt betekent. :)"

Quote van hem, hij zei het laatst tegen me. :)

Ander onderwerp.

Eindelijk kwam je los. Eindelijk spraken we dingen uit die nog niet eerder uitgesproken waren. Het voelde heerlijk. Openheid naar elkaar toe. Vandaag heb ik geleerd dat openheid de absolute basis van een relatie tussen twee mensen is... En jij en ik... Over alles zijn we open tegen elkaar, behalve óver elkaar...

Elke keer wanneer onze gevoelens voor elkaar ter sprake komen en het mooie moment zich voordoet om elkaar te vertellen hoe we over elkaar denken, haak jij af.

Ik voel me op dit moment even in een hoekje geschoven. Je wil niet praten over onze manier van (niet) met elkaar omgaan en ook vooral niet over jouw gevoelens die eventueel aanwezig zijn voor mij.

Ik ben voor de tweede keer uit de ontkenningsfase geklommen voor jou. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik van je hou!
Het is overduidelijk dat er van jouw kant ook gevoelens spelen, dat laat je wel doorschemeren... Maar alles wat ik terug krijg in gesprek is 'ander onderwerp'...

Quote #02

"Een Alzheimerpatiënt is een normaal mens die weet wat hij niet meer weet. Ze hebben pijn en verdriet."
Quote van Alzheimer Café Den Haag, 14-06-2011.

Hersenspinsel #09

Je kunt maar beter eerlijk zijn tegenover jezelf en de omgeving, want de waarheid wint het toch wel van de leugens.

Hersenspinsel #08

Crazy about you.

Hersenspinsel #07

Ik ga voor jou door het vuur.

Hersenspinsel #06

Ik vind je geweldig,
Ik heb zoveel respect voor jou.
Ik vind je fantastisch,
Ken geen fantastischer iemand.
Ik vind je prachtig,
Gewoon zoals je bent.

Met alle voor- en nadelen van dien,
Hou ik van jou...

Hersenspinsel #05

You seem to be all I think about...
I care so much...

De regen.

Het regent. Het geluid van de regendruppels die op de grond kapot vallen is goed hoorbaar terwijl ik met mijn honden onder de metrobaan loop. Als ik luister naar dat mooie geluid komt er een gevoel van rust in me naar boven. Heerlijk...
Ik zou weleens op een weiland willen liggen, met alleen maar dat geluid om me heen, zodat ik naar het verhaal kan luisteren dat de regendruppels mij willen vertellen. Zonder dat er een metro om de zoveel minuten over de baan boven me dendert.
Die rust lijkt me op dit moment het fijnste gevoel dat er is...

Hersenspinsel #04

Keep smiling to the world.

That's the only way the world will keep smiling back to you.

Op de rails.

Eigenlijk wilde ik gisteravond al schrijven, maar ik was zo moe van het nadenken dat ik de energie niet meer had. Vandaar dat ik nu schrijf, de ochtend erna.

Gisteravond eens goed nagedacht over hoe verder. We zitten vast, klem op een bepaald niveau en we kunnen niet verder. We willen de muziek laten spreken, maar we worden door 'iets' beperkt. We moeten gaan kiezen voor de muziek, niet voor de muzikanten... En zo ben ik gaan nadenken en ben ik tot een conclusie gekomen. Daarna bedacht ik me dat deze conclusie niet alleen geldt voor deze situatie, maar voor bijna alle situaties:

We moeten onszelf in het leven op de rails zien te krijgen. Dat is een hele opgave, want voordat je die rails gevonden hebt kom je allerlei obstakels en hindernissen tegen. Deze moet je eerst zien te omzeilen en overbruggen voordat je de rails tegenkomt. Zie jezelf dan maar eens op die rails te krijgen. Hoe meer bagage je bij je hebt, hoe moeilijker dat zal zijn. 

Zit je eindelijk op de rails? Dan moet de motor gestart worden... Heb je daar wel genoeg brandstof voor? Genoeg motivatie om die sleutel om te draaien en te vechten voor het draaien van de motor? Laat maar zien... Het zal niet meteen lukken, want je motor heeft misschien te lang stil gestaan... Maar als je genoeg energie, motivatie en enthousiasme in de brandstoftank gooit, moet het lukken...

Ja! Het is gelukt. Fijn! En dan nu maar hopen dat je vóóruit gaat, in plaats van achteruit... Heb je tegenwind? Dan zal het zwaarder worden voor de motor en zal je weer meer brandstof moeten toevoegen... Zit alles mee? Dan race je vooruit. 

Pieken en dalen, zo is het. Op de fiets, op de rails, in het leven.

Fix me.

Heb een leuke dag gehad. De stad onveilig gemaakt op zoek naar geschikte kleding voor een spannende auditie. 's Avonds de kermis bezocht met wat vrienden - twee stelletjes - en mijn zusje. Super gezellig. Voor herhaling vatbaar.

Thuisgekomen na deze dag pak ik mijn iPod en zet de afspeellijst op shuffle en doe de hondenriemen om; zoals altijd even de honden uitlaten voordat ik ga slapen. Normaal gesproken is dat altijd lekker, even niks, even alles op een rijtje zetten in je hoofd voordat je gaat slapen. Vaak is het 's avonds ook lekker rustig buiten dus dan heb je alle tijd om lekker in de muziek op te gaan en in je gedachten te verdrinken.

Vandaag werd ik ineens geroepen door twee van de vrienden waarmee ik naar de kermis was geweest. Dat was wel even leuk. Ik zag hoe ze het fietspad af fietsten, de stoep op reden, de poort open deden en vervolgens zag ik ze de tuin in verdwijnen en de poort sluiten... Op dat moment begon er een intro van een nummer en dat zorgde ervoor dat het gevoel weer terug kwam... Eenzaamheid...

When you try your best but you don't succeed...

When you get what you want, but not what you need...

When you feel so tired, but you can't sleep...

Stuck in reverse...

When the tears come streaming down your face...

When you lose something you can't replace...

When you love someone but it goes to waste...

Could it be worse...

Lights will guide you home

And ignite your bones

And I will try to fix you...

Quote: Coldplay - 'Fix you'

Ik wacht nog steeds tot ik iemand vind die bereid is mij te fixen. Iedereen lijkt iemand gevonden te hebben en aan het einde van de dag ben ik altijd degene die alleen in slaap valt en die alleen wakker wordt...

Veel te druk.

Ik heb het echt veel te druk! Mijn hoofd staat op barsten van de stress. Bij elk beetje tegenslag raak ik enorm gefrustreerd en ik weet dat anderen dat vervelend vinden. Ik moet zeggen; ik sta er zelf ook niet om te springen. Ik zit er gewoon doorheen. Continu maar van alles moeten en nooit eens een keer iets mogen. Of mogen laten, nee, dat al helemáál niet! Stel je voor dat je vrije tijd hebt...

Ik ben intens moe. De hele dag loop ik te gapen en als ik dan eindelijk mijn bedje in kan ben ik klaarwakker. Just great! Eer dat je slaapt is het half 2 's nachts en dan gaat om 6 uur weer die irritante wekker. Irritant. Jep, dat is het juiste woord.

Quote #01

Just when I, think that I've finally found some good love...
You go take it away.
Just when I, think that I've finally found some good love:
You go give it away,
to someone who's, no good for you...
Boy you've made me see:
You're no good for me!

Quote: Lisa Lois - 'No good for me'

Gevoel; goed of slecht?

Op het moment dat je iets toegeeft aan jezelf, worden de gevoelens waar je aan toegeeft alleen maar sterker. En op het moment dat je er met anderen over gaat praten, je daarbij dingen gaat benoemen die je nog niet eerder had benoemd, worden dingen duidelijker en wordt zo ook je gevoel weer beïnvloed.

Of dit 'goed' of 'slecht' is, is niet te beoordelen. Eerlijk gezegd vind ik dat ook een beetje zwart-wit. Wanneer is iets 'goed'? Wanneer is iets 'slecht'? Alles is daarbij gebaseerd op vooroordelen. Als ik iets heb geleerd dit jaar, dan is het wel dat alle opvattingen over alles voor iedereen anders kunnen zijn. Sterker nog; die zíjn waarschijnlijk voor iedereen anders. Normen en waarden en de daarbij horende (voor)oordelen verschillen in elke cultuur, maar ook in ieder gezin of zelfs per individu. Waar slaan dan in godsnaam de begrippen 'goed' en 'slecht' op?

Maar, om maar even terug op het onderwerp te komen, door dingen te bespreken met elkaar, kom je er vaak achter wat je eigenlijk echt voelt. Of je raakt juist in de war. Op een of andere manier werkt gevoel zo. Gevoel is eigenlijk maar raar.

Hersenspinsel #03

Het probleem dat je hoofd vol zit, je overspoeld wordt met gedachten... Je dit kwijt wilt, maar je niet weet hoe. Je het wel aan iemand wilt vertellen, of wilt opschrijven, maar je niet weet waar je moet beginnen. De juiste woorden zijn niet te vinden. Gevoelens zijn abstract en vaak niet met woorden te omschrijven. Nu zit ik hier, woorden te verzinnen om dit toch te proberen...

I...
might...
love...
you...
...
again...?

Oei. Daar sla ik de spijker recht op zijn kop... Wat een woorden... *Slik*.

Hersenspinsel #02

I want to run until I've found you, to comfort and support you until things get better. You are not alone. :)

Hersenspinsel #01

The way you hug me, no one else hugs me...

Samen sterk.

Iedereen komt weleens in situaties terecht waar we niet van weten waar we dat aan verdiend hebben, hoe we ze weer op moeten lossen en hoe het de rest van ons leven gaat beïnvloeden. Ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die dit niet herkent. En toch moeten we volhouden en elkaar er doorheen slepen. Wie denkt het alleen aan te kunnen maakt een grote fout. Samen sta je namelijk veel sterker dan alleen.

Ik wil er voor je zijn en je steunen bij alle problemen die je tegenkomt. Ik wil je helpen met het vinden van de oplossingen van je problemen en klaarstaan om je op te vangen wanneer je ook maar dreigt te vallen. Daarnaast wil ik er ook voor je zijn op de momenten dat je met iemand wil lachen. Geintjes uit wil halen. Laat me deel zijn van je leven, laat me toch toe. Ik ben er voor je. Samen kunnen we de wereld aan. Jij en ik. En de rest.

Stilte.

Stilte. Doodstil om mij heen. Ik loop buiten met de honden, maar afgezien van mij en mijn twee lieve honden is er niets of niemand die beweegt of geluid maakt. Doodse stilte.

Ik heb iedereen al een goede nachtrust gewenst, kwam net thuis in een huis waarin iedereen al slaapt en het huis zelf ook al een slapende indruk wekt. Alles en iedereen slaapt al. Zelfs de wind, de vogels en andere tekenen van beweging of geluid zijn gaan slapen.

Zojuist liep ik langs een lantaarnpaal die een zoemend geluid maakte. Even een pauze in de stilte van de op dit moment slapende wereld om mij heen.

Nu rijden er wat auto's voorbij; ik lijk toch niet helemaal alleen te zijn! Maar nu die auto's weer te ver weg zijn om het geluid nog te kunnen horen, komt dat eenzame gevoel weer langzaam terug...

Ik loop weer rustig terug naar huis, het slapende huis. Als ik straks de sleutel in het slot omdraai breekt de tijd aan dat ook ik stil moet zijn tot ik morgen zelf weer wakker word uit mijn eigen slaap. Ik ben er bijna. Ik maak de hondenriemen vast los en pak mijn huissleutel. Voorzichtig draai ik de sleutel in het slot om en hierbij begint mijn tijd van stil zijn.

Zachtjes loop ik door naar de woonkamer, want het schemerlampje wat ik daarnet aan heb gezet om even de honden te kunnen knuffelen, moet nu weer uit. Met behulp van het licht van mijn telefoon loop ik door het pikkedonkere huis naar de trap, de trap op, nog een trap op, naar mijn kamer. Ik ben doodstil, net als mijn omgeving, afgezien van een tikkende klok.

Aangekomen in mijn eigen kamer ga ik op mijn bed zitten om te bedenken dat de wereld zo kan veranderen wanneer er niemand om je heen is, wanneer zelfs de natuur zich niet laat horen, wanneer de wereld is gaan slapen, maar jij nog klaarwakker bent. Bizar...

Maar nu is het tijd dat ik mij ga voegen bij de rest van de wereld om mij heen, dat ik mijn ogen ga sluiten en in stilte in slaap val. =)

Weltrusten, iedereen.

Mijn eerste blog!

Ik aan de weblog, jep... Ik had het nooit van mezelf verwacht, maar nu het zover is heb ik toch wel het idee dat ik me de pestpleuris ga schrijven hier. Maar misschien is het wel gewoon een tijdelijk iets en ben ik het na een paar weken alweer zat. Zo gaan die dingen soms.
Hersenspinsels... Mijn hoofd zit er vol mee. Ik wil ze kwijt, maar ik weet niet hoe. Ooit heb ik geprobeerd een dagboek bij te houden. Een dagboek... haha... ik?! Ja... Nou dat was inderdaad geen succes. Al heb ik het nog een jaar (!) volgehouden. Maar toen was ie vol en ik had echt geen motivatie om aan een nieuwe te gaan beginnen. Toen een tijdje niks. En nu... een weblog!
We'll see... Misschien hou ik dit wèl vol?