Mr. Lonely.

Nog één tentamen te gaan. Ik ben helemaal gebroken van al het leren en stressen. Ik ben nu gestopt met leren omdat ik het niet meer aan kan. Mijn hoofd zit vol. Ik heb het grootste deel van de stof in mijn hoofd en nu heb ik besloten tot morgenochtend niet meer na te denken over school.
Op het moment dat je dat besluit maak je ruimte in je hoofd, ruimte voor dingen die je een tijdje hebt buitengesloten om te doen wat je moet doen. Prioriteiten in je hoofd gaan direct anders liggen...

Meteen zijn mijn gedachten weer bij jou. Wat zou je aan het doen zijn, wat zou je bezighouden, waar zou je aan denken? Dingen die ik op dit moment niet te weten zal komen...
Op het moment dat ik die poort naar jou in mijn hoofd open heb gezet, komt hij weer om de hoek kijken. Mr. Lonely. Ik ken hem al heel lang. Hij heeft er een handje van om op visite te komen op momenten dat ik het niet kan gebruiken. Eigenlijk kan ik het nooit gebruiken. Als Mr. Lonely langs komt voel ik me ellendig, waardeloos en verdrietig. Als Mr. Lonely me eraan herinnert dat het bij iedereen in de omgeving anders - beter - is, wil ik het liefst schreeuwen of in een hoekje zitten huilen. Ik heb niet genoeg koekjes in huis om het gevoel weg te eten. Hij kan zo vreselijk zeuren, als een mug in het donker die je niet ziet, maar wel hoort en voelt. Het doet pijn. Mr. Lonely heeft mij gekozen om zijn maatje te zijn, maar daar heb ik nooit mee ingestemd. Zo is het gewoon gelopen. De tijd terugdraaien is geen optie. En al zou het een optie zijn; wat zou ik dan moeten veranderen? Ik blijf nog steeds ik, jij blijft nog steeds jij en jou wil ik niet kwijt. Voor geen goud.
Liever een leven met Mr. Lonely dan een leven zonder jou.