Ik lig weer eens naar het plafond te staren. Ik ben in Hoek van Holland, thuis. Ik luister naar de regen buiten en het getik van de klok terwijl de toerenteller van mijn hersenen op hol slaat.
Al zo lang geen contact gehad met jou. Ik mis je!!! Waarom durf ik dat nou niet gewoon te zeggen. Je bent nu gesettled. Ooit heb je gezegd dat dat het eerste zou zijn als je leven weer wat op orde zou zijn, dan pas de rest. Wat is de rest? Hoor ik daarbij?
Dat verdomde eenzame gevoel overrompelt me weer. Waarom ben je dan ook niet gewoon duidelijk over wat je wil, wat ik voor je beteken en vooral: wat we doen met de combinatie van de antwoorden op die vragen...
Door jouw onduidelijkheid ben ik het overzicht in mijn gevoelens kwijtgeraakt... Ik weet niet meer wat ik ermee aan moet. Ik ben als de dood voor liefde, maar tegelijkertijd verlang ik er ook naar. Ik ben doodsbang je kwijt te raken, maar ondertussen zie ik dat wel gebeuren en ik heb geen flauw idee wat ik moet doen. Sterker nog, ik heb geen flauw idee of ik iets kan doen. Niet eens of ik iets WIL doen.
Jij leeft je eigen leven en ik hoor maar zelden iets van je. Heel soms een keer een bericht waarin je me een goede nachtrust wenst en je vertelt hoe moe je bent. Maar overal lees ik berichten op de social media dat je naar die vrienden gaat en naar die vrienden gaat. Ik ben nergens. Herken je me eigenlijk nog wel, mocht je me op straat tegenkomen?
Ik bedoel het allemaal niet zo bot als dat ik het nu zeg, maar ik haat het gevoel alleen te zijn in een wereld vol met mensen. Snap je dat?
