Eigenlijk wilde ik gisteravond al schrijven, maar ik was zo moe van het nadenken dat ik de energie niet meer had. Vandaar dat ik nu schrijf, de ochtend erna.
Gisteravond eens goed nagedacht over hoe verder. We zitten vast, klem op een bepaald niveau en we kunnen niet verder. We willen de muziek laten spreken, maar we worden door 'iets' beperkt. We moeten gaan kiezen voor de muziek, niet voor de muzikanten... En zo ben ik gaan nadenken en ben ik tot een conclusie gekomen. Daarna bedacht ik me dat deze conclusie niet alleen geldt voor deze situatie, maar voor bijna alle situaties:
We moeten onszelf in het leven op de rails zien te krijgen. Dat is een hele opgave, want voordat je die rails gevonden hebt kom je allerlei obstakels en hindernissen tegen. Deze moet je eerst zien te omzeilen en overbruggen voordat je de rails tegenkomt. Zie jezelf dan maar eens op die rails te krijgen. Hoe meer bagage je bij je hebt, hoe moeilijker dat zal zijn.
Zit je eindelijk op de rails? Dan moet de motor gestart worden... Heb je daar wel genoeg brandstof voor? Genoeg motivatie om die sleutel om te draaien en te vechten voor het draaien van de motor? Laat maar zien... Het zal niet meteen lukken, want je motor heeft misschien te lang stil gestaan... Maar als je genoeg energie, motivatie en enthousiasme in de brandstoftank gooit, moet het lukken...
Ja! Het is gelukt. Fijn! En dan nu maar hopen dat je vóóruit gaat, in plaats van achteruit... Heb je tegenwind? Dan zal het zwaarder worden voor de motor en zal je weer meer brandstof moeten toevoegen... Zit alles mee? Dan race je vooruit.
Pieken en dalen, zo is het. Op de fiets, op de rails, in het leven.